POLDERVROEDVROUW IS DAARBIJ!
Perfecte Pubers en een glaasje cola
Gister ging ik bijna dood. Of gister vermoordde ik bijna mijn dochter. Gister gooide die onhandige puber een glas cola over mijn troetelkindje.Lappie.
Een heel vol glas, light, dat wel. Middenover het toetsenbord. AAAAAAARRRRRRRGGGGGHHHHHHH!!!!!
Ik rukte de stroomdraad eruit. Hield Lappie op zijn kop, en kon bijna niet meer ademen van paniek. Depte met een theedoek hardhandig over het toetsenbord, pielde met keukepapier tussen de letters.
Lappie ging uit.
Neeeeeee!
-naast 137 pagina's dagboekgeploeter, 45 items over praktijkvoering, 2054 nu zwangere of ooit zwangergeweeste dames, hun kinderen, hun adressen, telefoonnummers, bijzonderheden, 5586 foto's van man, kinderen, vakantie, katten, bijnageboren babyhoofdjes, mijzelf met baby in handen, stagiares met baby in handen, baby's in de wieg en op talloze andere babyverblijfplaatsen. Codes van bank, giro, inlog, uitlog, wwweblog, mail, zucht...
What else?
-bovendien het feit dat het mijn hersens zijn bij het spreekuurdoen, geheugen bij het nazoeken van gegevens en dat Lappie eigenlijk niet eens van mezelf is.....
kan ik me geen leven zonder Lap voorstellen.-
Ik start op.. zwart scherm.
Ik start op nieuw op.
Zwart scherm met cursor.
POEF!
Ik start op.
Lappie vraagt met geheel andere stem of ik in veilig modus wil opstarten.
'Toemaar lieverd...'
Ik start op in veilige modus.
Het duurt heeeeel lang, maar ik heb beeld. Lappie is dikker geworden, praat met dubbele tong, maar ik kan hem verstaan, en nu weet ik dat ik zijn virtuele jasje kan laten uittrekken, om zijn gehele inhoud in een andere vorm te gieten, terwijl hij toch alle karaktertrekken van mijn eigenste Lappie blijft houden. Er hoeft niemand dood, alles zal goedkomen. Om half twee 's nachts zet ik hem uit.
Half negen in de ochtend leg ik alles uit aan een computercrashexpert. ( En net geworden jonge vader, mijn mazzel voor vlotte service.)
'Misschien heb je hem te hard geschud?'
Ja, dat zou best kunnen. Dokter Comp schrijft volledige bedrust voor, geen colalight voorlopig voor mijn vriendje Lap, noch mijn dochter, noch de rest van de familie, en dit binnen een cirkel van 5 meter rond de patient. Wekadvies na een halve dag.
Shaken LaptopSyndrome.
Zou het werkelijk zo simpel zijn?
Je leest het, I am back in buissniss!
Ach misschien denken jullie wel: Nou Majanne, geef hem voor mijn part een louwe douche met een hele anderhalveliterfles CocaCola Extra Heavey en dans vervolgens de hele nacht de samba met je f*ckinLap. 't Was net zo lekker rustig, hier en nu.
Jammerrrrr Joh...
Perfecte Pubers en een Postpakket
Zaterdag is de post nooit laat. Ik draal wat rond, eigenlijk moet ik een paar kraamvrouwen bezoeken, ik loop het tuinpad een stukje af. Kijk links, kijk rechts. In de verte loopt iemand. Rode regenjas, stapeltje papieren in de arm. Ze komt dichterbij. Het is Margreet, twee dochters, jaren geleden geboren.
'Hoi.'
Tussen de papieren meen ik wel mijn lang verwachte postpakketje te herkennen.
'Ben jij postbode?'
'Nee, mijn oudste dochter, maar ik help haar even.'
Mijn oudste dochter staat opeens achter me, uitgeslapen voor de zaterdagochtend, haar zaterdagbaantje begint om twaalfuur, haar werkkleding al aan. Licht trots vertel ik dat.
'Jaha, alweer zestien.'
Die van Margreet is alweer 17, ja ja wat vliegt de tijd. Het pakketje kan ik wel uit haar handen kijken. Mijn dochter vraagt of er nog brood is. Maakt mij wat uit, ik wil niks horen over opgroeiende kinderen, bijbaantjes of lege broodtrommels. Ik knik en hum op de ( hoop ik) juiste momenten, stel natuurlijk de foute vraag of ze nog op de Veeninkkade wonen, zodat ze uitgebreid kan vertellen over de verhuizing naar de Elisabethstraat en zeg Loes dat ze in de vriezer moet kijken.
Dan heb ik het opeens in handen. Ik voel alvast of ik mijn leesbril wel op mijn hoofd heb, en laat Margreet de groeten doen aan haar man.
'Dag.'
'Ja, dahag.'
Het handschrift herken ik uit duizenden. Met zwierige letters zijn mijn voor en achternaam geschreven. Twaalf postzegels zijn in een rechte rij afgestempeld. Ik kies mijn luie stoel om er eens heerlijk voor te gaan zitten, de kraamdames wachten maar even. Uit de grote envelop komen een brief, een kaartje en de originele eerste druk van een heel bijzonder boek. Met een glimlach lees ik het kaartje, met aandacht de getypte brief. Ik kijk verliefd naar de glimmende kaft en sla de eerste bladzijde open.
'Maham, ik moet om twaalf uur beginnen, en er is geen brood, en ik moet tot zes uur werken. Eigenlijk vind ik het heel vervelend dat er nooit eens wat te eten is in dit huis.'
'Huh?'
Over de rand van mijn leesbril kijk ik haar aan.
'Loes ik wil dit even lezen.'
'Ja, dat stomme boek is zeker belangrijker dan je eigen dochter.'
Oh, bah, hier heb ik net geen zin in. Ik wil lezen. Het is een vicieuzepubercirckel die we nu moeten doorlopen, het patroon staat al vast sinds groep acht. Ik probeer dit te doorbreken door meteen naar fase vier te stromen.
'Sorry, het spijt me, misschien kan je naar BakkerBart, voor je begint?'
Ik lees door. Begin achterin, stomme gewoonte, altijd na het voorwoord achterin beginnen.
'Ja, negeer me maar.'
F*ck, te snel naar fase 4, het kan ook nooit eens makkelijk. Ik verhef mijn stem ( fase twee) en leg uit dat er ook wel eens hele broden weggegooit worden omdat niemand het eet. Dat ik heel de week al zit te wachten op de post, dat ze zelf gezien heeft dat ik zelfs op de uitkijk stond, dat ik weet dat ik een slechte moeder ben, en alsjealsjealsjeblieft...dat ik NU WIL LEZEN!
Ze huilt (drie) ik voel me een ontaarde moeder (ook drie), ze staat abrupt op, snelt de kamer uit, en slaat de deur hard achter zich dicht. (hoort allemaal bij fase drie)
Ik probeer me weer op de tekst te concentreren.
Lukt niet meer.
Zucht.
Ze komt weer naar beneden, nu kunnen we aan 4 beginnen.
'Sorry schat, kijk nou uit voor je mascara.'
Als ik haar omhels weert ze me eerst af, ik wrijf over haar rug, en zing een stukje tekst voor haar.
'And I am so proud of you,
You have made me what I am...'
Ze moet lachen, ik zing het verkeerd, ze helpt me en we zingen het samen.
Oh girl, it's so strange to hear and see,
that someone so different, is so like me.
You may have gone right, where I would have gone left.
But girl that's alright, I will always have you back.
See even though, I don't always show,
I 'm glad that you're my MEISJE.
Het boek gaat op de stapel van alle andere boeken die ik nog wil lezen.
'Zal ik je even naar het dorp brengen, eten we samen een broodje, doe ik daarna de kraamvisites, kan jij gaan werken.'
Abonneren op:
Posts (Atom)
